Συνεντεύξεις

Ναύπλιο, φθινόπωρο 

- Στο βιβλίο, καθετί έχει ένα όνομα, καθετί έχει πρόσωπο και επικοινωνεί άμεσα τον λόγο αλλά και τη σκέψη του. Καθετί εκτός απο τον Αθωρ, ο οποίος δεν έχει πρόσωπο. 
Έχετε δώσει όνομα και πρόσωπο στον ίδιο τον χρόνο. Διαβάζω ένα απόσπασμα "ο χρόνος ήταν εκείνος που φρόντιζε η αιτιότητα της πληρότητας , μέσα από το σεν [σημείωση δική μου: τη γνώση]  και τη στιγμή του, να δίνει χάραν [χαρά] στο Σέλοτ. Και για αυτό το χρονικό, έχω επιλέξει να δώσω όνομα στον χρόνο. Τον λέω πατέρα Ηλάν. Αλλά μόνο γι' αυτό το χρονικό"

- Ήταν επιλογή μου να έχουν πρόσωπο και όνομα, επειδή θέλουν να υπάρχουν. Να υπάρχουν πραγματικά. Κάθε στιγμή , μαζί μου παντού. Γι' αυτό έχουν πρόσωπο. Εννοώ, ότι δεν θέλω να είμαι ο τρόπος, που τα ορίζει ή τα καθορίζει. Θέλω να υπάρχουν χωρίς τη δική μου παρέμβαση ή επιρροή. Κι έτσι, η μορφή που τους έδωσα είναι η πιο κοντινή στην ανεπηρέαστη, από μένα, βούληση να υπάρξουν.

- Πώς γράφτηκε το βιβλίο;

Στην αρχή σε ένα λαπ-τοπ το οποίο πούλησα γιατί δεν είχα λεφτά, μετά σε ένα διαλυμένο κομπιούτερ που είχε μια βίδα γιατί δεν μπορούσα να διορθώσω διαφορετικά την οθόνη του και έπρεπε να τρυπήσω τη βάση της, το οποίο κι έσπασε. Τελείωσε σε ένα desk κομπιούτερ που ανακυκλώθηκε από τα παλιά. (γελάει)

- Πότε ξεκίνησε;

τουλάχιστον 15.000 χρόνια πριν (γελάει)

- Μιλάτε για τον ιστορικο χρόνο του βιβλίου;  Γίνεται άλλωστε λόγος, για τη γνωση της αρχής, και την "αιώνια μάχη του καλού και κακού".

-Το βιβλίο απομακρύνει τη γοητευτική έλξη του κακού. 

Το κακό δεν έχει ύλη. Στα καθημερινά μας, το αφήνουμε και παίρνει ύλη από τη δυναμική μας, και τη γυρίζει εναντίον μας, μέσα από την έλξη της άγνοιας μας. Αυτή είναι η ανάγκη του.

Η ομορφιά και το καλό , από την άλλη, είναι ένας σχετισμος. Ο κόσμος θα "σωθεί" όταν η ομορφιά του καλού αποκτήσει σίβια στο καλό της ομορφιάς.

- Όταν υπάρχει σύγκλιση (σίβια) με το καλό της ομορφιάς δηλαδή. Σε ένα άλλο σημείο περιγράφετε πως η απόλαυση είναι η ουσία εθισμού του νάνου! Το βιβλιο απευθύνεται σε ένα ευρύ κοινό,  αλλή  έχω την άποψη πως αυτο θα είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό στα νεαρότερα άτομα και τα παιδιά που θα το διαβάσουν.

Η εμμονή του Αθωρ γίνεται η ανάσα για τον κόσμο χρήσης που φτιάχνει. Αυτός ο κόσμος χρήσης δε ρωτήθηκε ποτέ για τον τρόπο λειτουργίας του.

Η ουσία εθισμού ποτέ δεν ικανοποιείται. Είναι η αντίληψη του θανάτου, στην εμμονή ενός μονόπρακτου κόσμου.

Η ανάσα δίνεται όταν ο Αθωρ συναντάει την μοναξιά του και γεννάει, τι; Την εικόνα της. Την παρέα της. Την αντίληψη της.

Συναντάει τον νάνο..

Ναι. τον νάνο.

Τι ακριβώς αντιπροσωπεύει  ο νάνος;

Το μεγαλύτερο ύψος που μπορεί να πάρει η αυτοαπόρριψη μέσα απο την εμμονή που αρνείται τον σχετισμό με την οικουμενική ύλη του πραγματικού, αλλά και αυτό το ύψος είναι ειδωλικό. Είναι μια ψευδαίσθηση.

Παραμένει ωστόσο ένα παραμύθι, ένα μυθιστόρημα με μια φωτεινή πλευρά είναι εξίσου αποκαλυπτική.

Τα Ξωτικά του Δάσους είναι ένα βιβλίο που υπερβαίνει τη στενή θεώρηση των πραγμάτων για τις εννοιες του καλού και του κακού. Γιατί υπάρχει η αντιληψη που κατανοεί τις καταστάσεις εξω απο τα αντιθετα. Το άσπρο και το μαυρο δεν ειναι αντιθετα απο μονα τους , επειδή απλά έχουν διαφορετικο χρώμα. Η αντιληψη ειναι εκεινη που δινει στα χρώματα αυτα την ψευδαίσθηση της αντιθεσης. Η πηγη της πληροτητας δεν εχει προβλημα με τον Αθωρ ως εκφραστή των αντιθετων. Το προβλημα είναι, ότι αυτο ο Αθωρ δεν το γνωριζει.

Ο "Αθωρ" και τα αντίθετα ειναι μερος της δικης μας πραγματικότητας

Αν δεν υπήρχε αυτο, δεν θα το συζητουσαμε και δεν θα γραφόταν το βιβλιο.

Θέλετε να πειτε οτι το βιβλιο δινει ενα τρόπο έξω απο τα προβλήματα της ανθρωπότητας που βιώνονται μεσα από τις συγκρούσεις των αντιθέτων? 

Στη ζωή της δικής μου αντίληψης, ο δρομος για αυτο το βιβλιο ήταν λύτρωση. Αλλα ξεκίνησε οταν εκανα την πρώτη ερώτηση. Ποια ηταν η ερωτηση.
Η ερωτηση δεν ηταν ποια ειναι η λυση αλλα, ποιο είναι το προβλημα.

Τι απάντηση πήρατε; 

Είναι άλλος ο "κόσμος' χρήσης και αυτο σε εισαγωγικά,  και άλλος ο κοσμος του όντος εαυτού. Ο κόσμος χρήσης αμφιδρομει τον κυριαρχικό του έλεγχο με την αντιθετική αντίληψη μέσα απο μια ψευδαίσθηση γνώσης. Ο κοσμος του οντος εαυτου κατανοεί πως τα αντιθετα δεν υπάρχουν. Προηγουμένως, εχει μαθητεύσει στην αυτάρκεια και μακριά απο καθετι που μπορει να ελξει ως ελεγχο και κυριαρχία πάνω του, με οποιαδήποτε μορφή.

Το πρόβλημα με λιγα λογια ειναι η αντιληψη που εχουμε για την αναγκη. Και τίθεται με μια ερώτηση: Που θελεις να ζεις ; στην αναγκη της αξιας ή στην αξια της αναγκης;

Το βιβλιο απευθυνεται σε ολους αλλά θα καταλήξει σε εκεινους που θα θελουν να το διαβάσουν.

Κλείνοντας να πω, οτι  μου εκανε εντύπωση πως εμπεριέχει εναν ολόκληρο κόσμο νέων εννοιών, μια νέα "διάλεκτο , μια  άλλη "γλώσσα".

Ετσι είναι . Μπορει να εχει τη μορφη παραμυθιού , αλλά έτσι ειναι...
Μεχρι το δευτερο κεφάλαιο, ο αναγνώστης, η αναγνώστρια έχει κατανοήσει και αποκτήσει ένα ολόκληρο λεξιλόγιο, ένα ολόκληρο χώρο για να ταξιδεψει, με τις εννοιες των λεξεων του.